ببخشید من چندشم میشود وقتی عباراتی مثل"فلان عالم ترک/عرب نیست، ایرانی است" را که قوم/نژاد-گرایانه/پرستانه و ساخته و پرداخته ملیگرایان افراطی فارسی است، میشنوم یا میخوانم.
درستش این است: "فلانکس تاجیک/فارس بود، ترک/عرب/ارمنی/... نبود"
این عبارات دقیقا اختراع عده‌ای است که میخواهند "ایرانی=فارس" را جا بیاندازند.
همان آقایانی که تمامی عبارات عربی "ملوک فرس" را "پادشاهان ایرانی/ایرانی" ترجمه میکنند، کتاب مینویسند در مورد تاریخ ادبیات و اسمش رو میگذارند "تاریخ ادبیات ایران" و در اون کتابها هیچ اشاره‌ای به نسیمی و نوایی و فضولی و شاه اسماعیل ختایی و نعیمی و مأذون قشقایی و تیلیم‌خان ساوه‌ای و مختومقلی فراغی و قوسی تبریزی و جهانشاه قراقویونلو تبریزی(حقیقی) و حکیم هیدجی و ... نمیکنند.
چرا که اصولا اگر اثر ادبی فاخری در این کشور خلق شده همگی به زبان فاخر و قند شیرین فارسی بوده و اصولا یک عده قبائل بیابانگرد! کجا و فرهنگ کجا؟! هنر نزد ایرانیان(بخوانید فارسی‌زبان یا فارسی‌نویس) است و بس...
همین آقایانی به جناب محمود افشار یزدی اقتدا میکنند که سروده‌اند:
باید آثاری که بر جا مانده از تورانیان
گردد از این کشور و ملت به یکجا ریشه کن
“گفتار ادبی، کتاب دوم (اشعار و سفرنامه) محمود افشار، ص “۱۱۵
همین آقایانی که به دکتر جواد شیخ‌الاسلامی اقتدا میکنند که نظریه پرافتخار جدا کردن کودکان ترک از مادرانشان و دادن آنها به دایه‌های فارسی‌زبان برای حفظ وحدت ملی و ریشه‌کن کردن زبان تحمیلی! ترکی از آن ایشان است.
واقعا چندش‌آور نیست؟
